–निरन्जन ढकाल
छोटो समयमै उ एउटा यस्तो आदत बनिसकेको थियोकी जस्लाई म स्वयमलेनै चाहेर पनि बदल्न सक्दैन थिए । उस्को आगमन सङ्गै धेरै कुराहरु बाहिरिएका थिए । हराएको थियो मेरो एक्लोपन्, मेरो दुख सबै हराएको थियो । मैले आफुलाक एक्लो भेट्न छोडिसकेको थिए । मैले उस्लाई मनमा राखिसकेको थिए । एउटा आत्मिय साथी बनिसकेको थियो दिप मेरो लागी । आज्कल उस्को नाम मात्र पनि प्यारो लाग्न थालिसकेको थियो । हामी बिच धेरै कुरा हुन थाले । मेरो मात्र होइन सायद उस्को पनि म आदत बनिसकेको थिए । मनमा उस्लाई भेट्ने रहर जाग्थ्यो , तर उ परदेशी थियो । परदेशको भुमिमा पसिना बेच्दै थियो । उ खुशी खोज्न परदेश गएको थियो । उ पनि त्यही मदन थियो , जो धन कमाउन परदेशी भएको थियो । एक दिन कुरै कुराको बिचमा उस्ले सोध्यो” रोजी एउटा कुरा सोधुम तिमीलाई ? ”
म :- दिप के हो र त्यस्तो कुरा ?
म सङ्ग पनि अप्ठेरो लाग्छ र ? सोधन ।
उ :- तिम्रो बोयफ्रेन्ड छ ? यस पटक मैले झुट बोल्ने निर्णय गरे । झुट बोले ” छ नि । ” उ :- वाउ बधाइ छ । उस्को फोटो हेरौ न मिल्छ भने । उस्को यो अनुरोधले मलाई गाह्रो बनायो । आखिर मेरो प्रेमी कोही थिएन ।अब कस्को फोटो पठाउ उस्लाई ? म सोच्न थाले । झट पट दिमागमा बद्मासी आयो । मैले उस्कै तस्विर सेभ गरे फेस्बुकबाट अनि उस्कै तस्विर उस्लाईनै पठाउदै भने ” ल हेर त मेरो प्रेमी ? ह्यान्ड्सम छ है । ” मेरो कुराको जवाफ दिनु को साटो उ बेजोडले हास्यो अनि भन्न लाग्यो ” बादर्नी । यो त म हो नि । ” मैले जिस्काउदै सोधे ” किन मलाई माया गर्दैनौ र ? ” मेरो प्रश्नमा उस्को जवाफ आयो ” के भयो रोजी आज ? तिमी ठिक त छौ ? ” मैले कुरा सच्याउदै बोले ” हेहे ! जिस्केको मात्र । त्यस्तो नसोच न । ” उस्ले पनि फिस्स हास्दै भनिदियो ” उम्म मलाई थाहा छ । ” तर यो झुट थिएन । कही न कही अनि कतै न कतै यो मनको कुनै कुनामा उस्को निम्ती माया पलाउन सुरु भैसकेको थियो ।
हो उस्लाई माया गर्न थालिसकेको थिए ।त्यसैले त म उसै सङ्ग बोलिरहन्थे । जव बोल्दैन थिए उस्लाईनै खोजिरहन्थे । कहिले कही बोल्न नपाउदा , मन छट्पटाउन थाल्थ्यो । मैले दिनमै हजार पल्ट उस्को प्रोफाइल हेर्थे , त्यहाँ भएका उस्का तस्विर नियाल्दै , आफ्नो तक्दिरमा उस्को नाम लेखाउने कोशीश गर्थे । तर म प्रेम गर्न तयार थिइन । किनकि म सङ्ग एउटा डर थियो । प्रेमको डर । अझ भनौ झुटो प्रेमको डर । उस्लाई त मैले फेस्बुकमा भेटेको , फेस्बुकमै देखेको तर बास्तविक्तामा न त देखेको थिए , न त भेटेको नै थिए । अनी यो सताब्दी , यो त झुट मौलाएको सताब्दी हो । त्यसैलेत यहाँ धेरै कुरा झुट हुन्छ ,असत्य हुन्छ । अनि प्रेम पनि अप्रेम हुन्छ। म डराउन थालेको थिए , म उ सङ्ग प्रेम गरौला , तर उस्ले म सङ्ग प्रेमको नाटक गर्यो भने ? के म पनि ति अरु प्रेमी जस्तै रुनु , कराउनु ? कि कुनै डोरी सुर्केनो पारेर घाटिमा लगाउनु ? कि त बिष पिउनु ? म चाहान्न थिए कि मेरो मायाको बदलामा मलाई पनि अरुलाई जस्तै घात , पिडा , आशु मिलोस । मायाले खुशी दिन्छ भने पो माया लाउनु पर्छ ।
दुखै पाउन त आखिर किन माया लाउनु पर्यो ?मायाले त रोएको मुहार हसाउन सक्नु पर्यो , हासेको मुहार रुवाउन आखिर किन माया लगाउनु ? तर यो मन बाधेर कहाँ बाधिदो रहेछ र ? यो मन रोकेर कहाँ रोकिदो रहेछ र ? मनले कतै न कतै दिपको निम्ती माया बटुल्न थालीसकेको थियो । यो मनमा प्रेमको बृक्षारोपन भैसकेको थियो । तर म लुकाउदै थिए , दिप सङ्गबाट दिपलाई नै गरेको प्रेम ।म चाहान्न थिए उस्ले मेरो प्रेम देखोस , उस्ले मेरो प्रेम बुझोस , अनि यो मेरो प्रेमको गलत फाइदा लिगोस । समय बित्दै गयो । अशोज १५ देखी बोलेको हामी । पौष महिना सम्म पुगिसकेका थियौ । यो यात्रा मिठो थियो , मह भन्दा पनि मिठो , मिठाइ भन्दा पनि मिठो । मेरो एक्लोपन हराइसकेको थियो । आज्कल म एक्लो हुन्थे त त्यती बेला मात्रै जव दिप कतै व्यस्त हुन्थ्यो अनि म सङ्ग बोल्दैन थियो ।